Astrid Homan (hoogleraar Werk- en Organisatiepsychologie aan de UvA), Ton Louhenapessy (senior adviseur Diversiteit & Inclusie Landelijke Politie en Programmamanager) en Vincent Patty (CEO Top Notch & Noah’s Ark) hun ervaringen met, en visie op inclusie en diversiteit.
20 okt. 2022
“Om het verschil tussen diversiteit en inclusie te helpen duiden, gebruik mijn collega's en ik vaak de metafoor: iedereen krijgt een uitnodiging voor het feestje en mag meedansen, maar mag eigenlijk ook iedereen in de organisatie het feestje organiseren? Dat vraagt openheid, loslaten en vertrouwen van een organisatie. En dat is wennen.
Dit thema bestaat natuurlijk al lang, maar krijgt de laatste jaren steeds meer aandacht. Dat komt omdat er nu ruimte en urgentie bij organisaties begint te ontstaan om er over na te denken. Bovendien voelen steeds meer organisaties de noodzaak om een diverser personeelsbeleid te voeren door ontwikkelingen op de arbeidsmarkt, zoals: krapte in het aanbod, meer mensen die langer blijven werken en meer arbeidsmigranten.
Het is intrigerend om te zien dat de ene organisatie diversiteit vrij soepel gestalte geeft, terwijl de andere er enorm mee worstelt. Alle verandering is moeilijk. Bovendien kan het openstaan voor verschillende perspectieven ook ‘pijn doen’. Het kan zomaar botsen met jouw mening of visie. Daar moet je het dan goed met elkaar over hebben. Dat vraagt tijd en energie, maar levert wel een veel rijker perspectief op.”
“Ik ben van Molukse afkomst en heb vele momenten van psychologische onveiligheid ervaren. De frustratie van de ‘Vrije Molukken’ die op niets uitliepen heb ik van mijn ouders meekregen. En ook het leven in Nederland was als jongeman met een kleurtje en een lengte van 1.65 m. verre van makkelijk. Toch heeft het me niet bij de pakken doen neerzitten. Integendeel. Het heeft me strijdbaar gemaakt. Ik haal veel inspiratie uit sporters, die in staat zijn om te vallen, op te staan en door te gaan. Het is niet makkelijk, maar uiteindelijk kweek je veerkracht.
Toen ik solliciteerde bij de politie werd ik afgewezen op mijn lengte. Ik ben me verder gaan ontwikkelen en uiteindelijk gevraagd om in dienst te komen. Er gaan veel verhalen over de politie-organisatie waarbij termen zoals ‘machogedrag’, ‘uitsluiting’, ‘mannencultuur’ en zelfs ‘racisme’ nogal eens worden genoemd. Dat lijkt geen prettige omgeving als je een divers profiel hebt, maar gelukkig maak ik het ook vaak anders mee.
Ik ben aan de slag gegaan om samen met mijn collega’s een beweging te creëren: Politie Voor Iedereen. Het belangrijkste daarin is eigenlijk heel simpel: praten met elkaar en luisteren naar elkaar. Dat is de basis, daar moet het beginnen. Dat betekent niet dat je negatief gedrag maar moet laten bestaan. Wij werken met wat we noemen ‘bevrijdend begrenzen’. Iedereen heeft recht op zijn eigenheid, maar niet ten koste van een ander. Door steeds te laten zien dat je open staat voor de zienswijze van de ander en door continu de dialoog aan te gaan, ga je uiteindelijk op reis naar elkaar toe. We zien nu bij de politie steeds meer mooie dingen gebeuren. Ik hoop dat ze me binnenkort niet meer nodig hebben.”
“Hiphop is eigenlijk altijd een hele inclusieve omgeving geweest. Het maakt niet uit wat je kleur of afkomst is, als je wat te zeggen hebt en je gaat niet over de grenzen van anderen, dan willen we naar je luisteren. Hiphop is bovendien breder dan alleen rapmuziek. Het gaat ook over dans, schilderkunst, vrije expressie, iets creëren met beperkte middelen. Ook ik heb Molukse voorvaderen en ken de pijn, het verdriet, het geweld en de frustratie van het hopeloos strijden voor je identiteit. Als niet-volbloed Molukker en niet volbloed Nederlander hoorde ik als kind nergens bij. Totdat ik de hiphop ontdekte. Ik voel me thuis in deze cultuur.
Als je nu bij platenlabels rondloopt dan voel je de energie, de ijver, de toewijding. De drijfveer om wat te bereiken is wat hiphop-artiesten bindt en samenbrengt. En het zijn vaak mensen die komen van een underdog-positie. Ik durf te stellen dat onze organisaties erg divers en inclusief zijn. Mannen, vrouwen, nationaliteiten, opleiding/geen opleiding, rugzakjes, we hebben het allemaal.
In ons werk balanceren we af en toe op de grens van wat je wel of niet hoort te doen. Zo begeleidde ik eens een rapper waarvan ik wist dat hij ook dealer was. Toch vonden we elkaar op een terrein waar we ons beide veilig voelden: de muziek. Ik heb hem geholpen met zijn carrière waardoor hij zijn oude leven achter zich heeft kunnen laten. Dat is mijn primaire drijfveer. Ik wil graag samen met de hiphop-community een voorbeeld zijn. Daarbij moet je je ook beseffen dat je er zelf misschien niet eens meer bent om de roos ervan te ruiken. Ik ga liever rappend over inclusie ten onder dan dat ik een levensvatbaar bedrijf run.”
Stel jouw vraag aan een van onze adviseurs. We helpen je graag verder!
Bel 088 448 70 00 of plan een adviesgesprek.